එස් එෆ් ලොක්කන්ගේ ලංකාවට සරත් ෆොන්සේකා – අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ
කලත්තෑව මිනීමැරුම් සම්බන්ධයෙන් එල්ලුම් ගස් ගිය ඇල්ෆ්‍ර‍ඩ් සොයිසාගේ පුත් වසන්ත සොයිසා හෙවත් කරාටේ වසන්ත ඝාතනය කිරීමෙන් ප්‍ර‍සිද්ධියට පත් එස්.එෆ්. ලොක්කා රිමාන්ඩ් භාරයෙන් නිදහස්ව පැමිණි පසු භික්ෂූන් සමග එක් වෙමින් ජාතිවාදී වීරයෙකු සේ හැසිරෙන්නට පටන් ගෙන තිබිණි. ඔහු සම්බන්ධ ඇතැම් වීඩියෝ සමාජ මාධ්‍යවල ද පළ වූ අතර ඔහු කප්පම් ගැනීමේ ව්‍යාපාරයක් අනුරාධපුරයේ කරගෙන යන බවට වාර්තා ලැබිණි.
මේ වීරයා එස් එෆ් ලොක්කා ලෙස හැඳින්වුණ ද ඔහු සේවය කර ඇත්තේ ජාතික ආරක්‍ෂක බලමුළුවේ (කලින් ග්‍ර‍මාරක්ෂක) බව පොලිසිය කියයි. (මූලාශ්‍ර‍ය මෙතැනින්)
ලංකාව වනාහි මෙවැනි එස් එෆ් ලොක්කන්ගේ රටකැයි කීවාට වරදක් නැත. එස් එෆ් ලොක්කා කරාටේ වසන්ත මරන්නට යන්නේ සමූහයක් සමග සන්නද්ධව ය. ඒ පෞද්ගලික ආරාවුලකට ය. එහෙත්, පසුව එය මතු කර පෙන්වන්නට හදන්නේ රට, ජාතිය, ආගම, අනුරාධපුරය වෙනුවෙන් කරන මෙහෙයක් ලෙසයි. එහෙත්, මේ වීරත්වයට ඔබින භාෂාව, හැසිරීම ආදිය ඔහු දන්නේ නැත. එපමණක් නොව, කැටපත් පවුර සේ කුරුටු ගාන ලද පච්චවලින් පිරුණු ඔහුගේ ශරීරය හෝ මේ වැඩේට ගැලපෙන්නේ නැත.
මෙවැනි වීරයන් ඕනෑ තරම් මේ සමාජ මාධ්‍ය අවකාශයේ ද සිටිති. ඉස්සරහට මුණ ගැසුණු විට මුහුණ බලන්නට ආත්ම ශක්තියක් නැති ඇතැමෙකු ෆේස්බුක්හි කුණුහරුපෙන් බහ තේරූ සිරා චන්ඩි ය.
මුළු ලංකාව ම මේ වගේ ය. තනි තනියෙන් ගත් කල බස් කොන්දොස්තරලාටත් බිය අන්තිම බියගුල්ලන් රංචු ගැසී මොබ් මානසිකත්වයෙන් පොදු ජනතාවට හිරිහැර වන අන්දමින් හැසිරෙන කඩාකප්පල්කාරීන් හා ත්‍ර‍ස්තවාදීන් බවට පත් වීම ලංකාවේ ඉතා සුලබ ය.
සරළව කිව්වොත් ග්‍රාමාරක්ෂකයන් විශේෂ කාර්ය බලකාය සේ ඇඳ ගැනීම හෙවත් කොටළුවන් සිංහ හම් පොරවා ගැනීම ලංකාවේ දේශපාලන අවකාශයේ අති සුලබ ය.
පුද්ගල අනන්‍යතාවට, විදේශ සංචාරයට, පාස්පෝට් එකට, උප්පැන්න සහතිකයට, පක්ෂ අරමුදලට වංචා කරන, මාධ්‍ය වීරයන් වීමට අම්මා වුණත් පාවා දෙන, වාසියට සිවුරට මුවා වෙන, සිත් පතුළේ සඟවා ගත් සමාජ විරෝධිත්වයන් දේශපාලනයට ගෙන එන නිල්, රතු, කොළ, කහ අමනයන් නායකත්වය දෙන දේශපාලනයක මෙවැනි තත්වයක් ඇති වීම පුද්මයට කරුණක් නො වේ.
2015 ජනවාරි 8 බලයට පැමිණි රජයේ කුමන අඩුපාඩු තිබුණත්, එම රජය විසින් රටේ ප්‍ර‍ජාතාන්ත්‍රික අවකාශය පුළුල් කිරීමට සැලකිය යුතු පියවර රැසක් ගන්නා ලදී. පසුගිය වසර දෙකහමාරක කාලය තුළ දේශපාලන නායකයන්ගේ මෙහෙයවීමෙන් මහජන මුදලින් මහජනයා ඝාතනය කිරීම හෝ නතර වී තිබිණි. ඇතැමෙකුට ලොකුම ප්‍රශ්නය එයයි. අද නැති නම් හෙට ආණ්ඩුව මිනී මරත්වා යි ඔවුන් ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ දැන් අවුරුදු දෙකහමාරකට එපිට සිට ය. එසේ මරන කල තමන් බේරී වෙනත් මෝඩයන් පිරිසක් ඉස්සරහට යවන හැටි ඔවුහු හොඳින් දනිති.
බොහෝ අය මෙම ප්‍ර‍ජාතාන්ත්‍රික අවකාශය අපහරණය කළ හ. රජයේ ප්‍ර‍ජාතාන්ත්‍රික පිළිවෙත් විහිළුවට ලක් කළ හ. රංචු ගැසීමේ හැකියාව පාවිච්චි කරමින් ප්‍ර‍ජාතාන්ත්‍රික නො වන උද්ඝෝෂණ, වර්ජන ආදිය මෙහෙයවමින් පොදු මහජනතාවට හිරිහැර කළ හ.
මේ අතරවාරයේ මේ පිරිස් අනියමින් ප්‍ර‍වර්ධනය කළ තවත් කරුණක් වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වැනි කෘර පුද්ගලයකුට බලය ලබා දීම මෙම තත්වයට විසඳුම බවයි.
ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන විසින් රටේ විනය ඇති කිරීම සඳහා විශේෂ බලතල සහිත තනතුරක් සරත් ෆොන්සේකාට ආරාධනා කරන්නේ මෙම වාතාවරණය තුළ ය.
රටේ විනයක් නැති බව ඇත්ත ය. එහෙත්, විනය ඇති කිරීම සඳහා මිලිටරි හා පැරාමිලිටරි බලතල පාවිච්චි කිරීම කෙතරම් සාර්ථක වේ ද යන්න එම ව්‍යාපෘතියට නායකත්වය දෙන අය මත තීරණය වනු ඇත.
කෙසේ වෙතත්, පසුගිය වසර දෙක තුළ අප දුටු දෙය වන්නේ රජයට පාලනය කරන්නට ඉඩ නො දෙන්නේ යයි දැඩි අධිෂ්ඨානයකින් යුතුව රාජපක්ෂවාදී බලවේගය හා ඔවුන්ට නියමින් හා අනියමින් උදව් කරන වාමාංශික, වෘත්තීය සමිති හා මධ්‍යම පංතික කල්ලි කණ්ඩායම් කටයුතු කරන බවයි.
මෙහිදී මහජනතාව වැඩ නිමවා නිවෙස් බලා යන වේලාවට පාරවල් අවහිර කිරීමේ සිට අත්‍යවශ්‍ය සේවා කඩාකප්පල් කිරීම දක්වා ත්‍රස්තවාදී ස්වරූපයේ පියවර රැසක් පසුගිය සමයේ දක්නට ලැබිණි.
එවැනි තත්වයක් තුළ රජයකින් මෙවැනි ප්‍රතිචාරයක් පළ වීම පුදුම විය යුතු තත්වයක් නො වේ.
සරත් ෆොන්සේකා ගැන අපට කීමට තිබෙන්නේ ඔහු පැහැදිලිව ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වැන්නකු නො වන බවයි. ඔහු හමුදාපති ලෙස කටයුතු කළ සමයේ ඔහුගේ චර්යාව කෙසේ වෙතත්, ඔහු දේශපාලනයට පිවිසි පසු අප ඔහු වෙතින් දුටුවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට, ලිබරල්වාදයට නැඹුරු වෘත්තිකයකුගේ චර්යාවකි. ඔහු දේශපාලනයේදී ගත් වැරදි තීන්දු තිබෙන්නට පුළුවන. එහෙත්, ඔහු දේශපාලන බලය හමුවේ මිනිසුන් පැහැරගෙන යමින්, පහර දෙමින්, මරා දමමින් උම්මත්තකයකු ලෙස නො හැසිරුණු බව නම් අපි දනිමු.
රජය පාලනය ස්ථාපිත කළ යුතු ය. එහෙත්, සාධාරණ මහජන උද්ඝෝෂණවලට අවස්ථාව ද දිය යුතු ය. හැබැයි, උද්ඝෝෂණ මගින් මොබ්වලට රට පාලනය කිරීමට ද ඉඩ නො දිය යුතු ය.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනු කඩාකප්පල්කාරිත්වය සඳහා අවකාශයක් නො වේ.
