අපි ඒ චිත්‍රපටිය කළාම ඒක නරඹලා වැඩිම ආස්වාදයක් ගත්තෙ සුදත් අයියා. එයා ඒ වැඩේ ආකෘතියට ගොඩක් කැමති වුනා. ඒක එක නළුවෙක් සහ එක නිළියක් එක්ක එක තැනක කරපු වැඩක්. අපි ඒක තැනින් තැන ගිහින් පෙන්නුවා. ඒ කාලෙ හැටියට අඩුම බජට් එකකින් කරපු චිත්‍රපටිය වුනේ ඒක. මේ වෙද්දි බෝ සෙඩ්කිඩ් කරපු කොට්ට බබා අපේ රෙකෝර්ඩ් එක කඩලා.

ඒ ආකෘතිය සුදත් අයියා ආපහු ප්‍රතිනිර්මාණය කරලා තියෙනවා. අපිට වඩා විධිමත්ව. අපිට වඩා නිමාවක් ඇතුව, වෙනම සෞන්දර්ය ප්‍රවේශයකින්, වෙනම සංදර්භයක් ඇතුලෙ. ඒක සිනමාවෙ පර්යේෂණ ආකෘතියක්. වේදිකාව සහ සිනමාව අතර පවතින අවකාශයක් වගේ. චිත්‍රපටියක් කරද්දි මුහුණ දෙන ආර්ථික අර්බුදයට නිර්මාණශීලී උත්තරයක්. 

සුදත් අයියා අවුරුදු දාහතක් ඉවසගෙන ඉඳලා ඒ ආයුදේ අතට ගන්නවා කියල මට හිතෙනවා.

මයි රෙඩ් කොම්රේඩ් කියන්නෙ මගේ කියවීමෙ හැටියට රතු චිත්‍රපටියක්. ඒක ඇතුලෙ සුදත්ගෙ රොමාන්තික කොමියුනිස්ට්වාදය මතුවෙනවා. (සුදත් නං කියන්නෙ එයා එහෙම නෑ කියල). ඒ රොමාන්තික රතු ගතිය දේශපාලකයෙකුට නරක වුනාට නිර්මාණකරුවෙකුට නරක දෙයක් නෙමෙයි. සුදත් වගේම මංජුල වෙඩිවර්ධනත් මේ රුසියානු රොමාන්තික මීදුමේ සැරිසරනවා.

ඒකෙ තියෙනවා විප්ලවයක් ගැන බලාපොරොත්තුවක්. ඒක අතිශය මානුෂීය විප්ලවයක්. සුදත් යෝජනා කරන්නෙ සංස්කෘතික මිනිසෙක් බිහි කරගැනීමේ විප්ලවයක්.

ආසිරි ඇල්ලගේ තමයි විප්ලවවාදියාගෙ චරිතය කරන්නෙ. ඇල්ල ඇය ඉස්සරහ ගලන්නෙ නැතුව ගල්වෙනවා. ඇල්ල අසරණව බලන් ඉන්නවා. අනුරාගය ඉස්සරහ මොනවා කරන්නද කියල මාක්ස් සහෝදරයා කියලා දීලා නෑ. මේ දේවතාවගේ චරිතය කරන්නෙ තරින්දි. තරින්දි මං දන්න තරමට ටීවී එකේ යන හැම නාට්‍යයකම ඉන්නවා. ඒ හැම චරිතයක්ම උපරිමයෙන් කරනවා. ඒ වගේම සාම්ප්‍රදායික සීමාවන් අතික්‍රමණය කරමින් නිළියකට අයිති නිර්භීත බව ඇය වැළඳගන්නවා. දහනය වෙලා අවසන් නොවුනොත් තරින්දි ලංකාවෙ සිනමාවෙ සළකුණක් තියාවි.

මං ආසම දේ සුදත් විප්ලවවාදියාට අරං එන පිරිමි අසමත් බව. තමන් ඉස්සරහ නිරුවත් වෙන ගැහැණියක් වැළඳගන්න තරමටවත් මේ විප්ලවවාදියා නිරෝගී නෑ. ඔහු ලෙඩයි. ඔහුට සම්බන්ධතාවයක් ගොඩනගා ගන්න පුළුවන් අතීතය හරහා විතරයි. වර්තමානයේ ඔහු අසරණයි. මරා දැමූ, අහිමි වුනු, අසාර්ථක වුනු නොස්තැල්ජියාවක් හරහා පමණයි ඔහුට ආදරය කරන්න පුළුවන්.