කොතලාවල ද ? රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල ද? – නිශාන්ත කමලදාස
කොතලාවල පීඨය හා රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල ආකෘති වලින් වඩාත් සාධනීය කුමක් ද යන්න ගැන සංවාදයක් අද රටේ පවතියි. ඒ සංවාදය මට පරණ සංසිද්ධියක් සිහිපත් කළේ ය.
“රෑට කන්න මොනව හරි ගේන්න”.
“සර්, බුරියානි ද ෆ්රයිඩ් රයිස් ද? “
මට තිබුනේ දෙකෙන් එකක් තෝරා ගැනීමට ය. වෙන විකල්පයක් නැත. රෑට මා වඩා කැමති සැහැල්ලු ආහාරයකට ය. එහෙත් ඒ තෝරා ගැනීම අද මා සතු ව නැත. ජීවිතයේ වරක් මුහුණ දුන් මේ අලකලංචිය මට නැවතත් මුණ ගැහුනේ විශ්ව විද්‍යාල මාදිලි අතරින් එකක් තෝරාගැනීමට මුහුණු පොතේ සගයන් මට බල කරන්නට වූ විට ය. මට තිබුණේ මිල්ටරිය යටතේ පාලනය වන කෝතලාවල විද්‍යා පීඨයේ ආකෘතිය හෝ විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම යටතේ පාලනය වන රජයේ විශ්ව විද්‍යාල ආකෘතිය යන දෙකින් එකක් තෝරා ගැනීමට ය.
මා මිලිටරි පාලනයකට කොහෙත් ම කැමති නැත. නිදහස අහිමි කරනු ලැබ යන්ත්‍ර සේ සිසුන් සළකන ඒ ආකෘතියට මට එකඟ විය නොහැකි ය. ඒ තුළ නිදහස් චින්තනයකට ඉඩක් නැත. විචාරයට ඉඩක් නැත. ප්‍රශ්න කිරීමට ඉඩක් නැත. එසේ ඉහලින් එන අණට යටත් කොට ශාස්ත්‍රඥයන් බිහි කරන්නට නොහැකි ය.
අන්තර් ශිෂ්‍ය බල මණ්ඩලයේ පාලනයට යටත් ව නිදහස අහිමි කරනු ලැබ ඇති සිසුන් සහිත රජයේ සරසවිය ද මට ඒ තරමට පිළිකුල් ය. ඒ විකල්ප දේශපාලන කණ්ඩායම් කීපයක නායකත්වයේ ඍජු හා වක්‍ර සහයෝගයෙන් පවත්වා ගෙන යනු ලබන නවක වදය යන තුච්ඡ සංස්කෘතිකරණයකට ලක් කරනු ලැබූ සිසුන් තුළ ද නිදහස් මනසකට ඉඩක් ඇති වන්නේ නැති නිසා ය.
අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට ඉඩක් නැති බලහාත්කාරය පාලනය සඳහා යොදා ගන්නා කිසිදු තැනක සරසවිය නම් රැඳෙන්නේ නැත.
එසේ සිසුන් යටත් කරනු ලබන්නේ ආණ්ඩුවේ මර්දන යන්ත්‍රයෙන් ද නැතිනම් ජේෂ්ඨ උත්තමයන්ගේ අත්තනෝමතිකත්වයෙන් ද යන්න අවසාන ප්‍රතිඵලයට බල පාන්නේ මද වශයෙනි. දෙකින් ම කරන්නේ එකක් ය. ප්‍රතිඵලය නිර්වින්දනය කරනු ලැබ ඇති මනුෂ්‍ය ප්‍රාණීන් ය. රොබෝ යන්ත්‍ර ය. මැෂින් ය.
ඒ අය පාලනයේ නියෝග වලට යටත් බව ඇත්ත ය. ඒ තුළ යම් ආකාරයක සාමයක් ද පැවතිය හැකි ය. එහෙත් ඒ සාමය මතුපිට පවතින ප්‍රයෝගයක් පමණ ය. ඒ පාලනයෙන් මිදුණු පසු ඉතිරි වන්නේ හරය මිරිකා ඉවත් කළ හපයකි. හපයක මුකුත් නැත. හමුදාවෙන් ඉවත් වූ අයගේ චර්යාවෙන් ද සරසවියෙන් ලෝකයට පා තැබූ අයගේ චර්යාවෙන් ද පෙන්නුම් කරන්නේ අපට මග හැර යා නොහැකි ඒ සත්‍යය ය.
මගේ සිහින සරසවිය මීට ඉඳුරා වෙනස් ය. ඒ ගැන සම්පූර්ණ බ්ලොග් සටහනක් ලියා ඇති නිසා නැවත ලියන්නට යන්නේ නැත. ඔබට අවශ්‍ය නම් පහත යොමුව හරහා ගොස් එය කියවිය හැකි ය.
එකක් කිව යුතු ය. රටක් හැටියට අපට හැදෙන්නට නම් ආණ්ඩු කරවන අය පමණක් වෙනස් කොට මදි ය. කරවන්නට බලාපොරොත්තු වන අයව ද වෙනස් කළ යුතු ය.
නිශාන්ත කමලදාස
අපේ සිහින සරසවිය | වචන සෙල්ලම් (wordpress.com)
