1970 ගණන් වෙත ආපසු ගමන් කිරීම යනු කුමක්ද? – අහිලන් කදිරගාමර් සහ දේවක ගුණවර්ධන
1970 ගණන්වල ඇති වූ අර්බුදයේ මූලයන් 1948 ලංකාව නිදහස ලැබීම දක්වා දිවයයි. එය පරාධීන ආර්ථිකයක සිට ස්වාධීන ආර්ථිකයක් වෙත පරිවර්තනය වීමේ දී මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ ව්‍යුහාත්මක අභියෝගවල ප්‍රතිඵලයකි.
කෝවිඩ්-19 වසංගතය නිසා ලංකාව මුහුණ දී සිටින්නේ බහුවිධ අර්බුදයකටය. අපනයන ඇණ හිට තිබෙන සහ අපගේ විදේශ සංචිත සිඳීයමින් තිබෙන පසුබිමක, කිරිපිටිවල සිට තිරිඟු පිටි දක්වා අපගේ සියලු ප්‍රධාන ආනයන සඳහා මුදල් ගෙවීම පෙර මෙන් සිදුකළ නොහැකි තත්වයක් උද්ගත වී තිබේ. නැවතත් ‘1970 ගණන්වල ආර්ථිකය වෙත ආපසු ගමන් කිරීම’ පිළිබඳව ඇතැම් පිරිස් සැකසංකා මතු කරන්නට පටන් ගෙන තිබෙන්නේ මේ පසුබිම මතය.
1956 සිට 1977 දක්වා කාලය මෙම බොහෝ සාකච්ඡාවන් තුළ විස්තර කෙරෙන්නේ ස්වයංපෝෂිතභාවය අත්පත් කරගැන්මට දරන ලද අසාර්ථක උත්සාහයක් ලෙසය. නිලධාරිවාදී අයහපත් කළමනාකරණය නිසා අනිවාර්යෙන්ම ව්‍යර්ථ වීමට නියමිතව තිබුණු ව්‍යායාමයක් ලෙස මෙම යුගය හුවා දැක්වෙන අතර ආර්ථිකය තුළ සිදුකරන කවර හෝ රාජ්‍ය මැදිහත්වීමක් නරක දෙයක් ලෙස චිත්‍රණය කිරීමට මෙය උදාහරණයක් ලෙස ඉදිරිපත් කෙරේ. මෙම සීමිත කියැවීම තුළ එවකට ශ්‍රී ලංකාවට මුහුණ දෙන්නට සිදු වූ ගෝලීය සීමාවන් – විශේෂයෙන්ම ප්‍රාථමික භාණ්ඩ අපනයන වෙළඳාම ක්ෂේත්‍රයේ සිදු වූ ව්‍යුහාත්මක පරිහාණිය කෙරෙහි කිසිදු අවධානයක් යොමු නොවේ. සංවර්ධනය පිළිබඳ ශාස්ත්‍රඥයෙකු වන රොනාල්ඩ් හෙරිංග් දක්වන පරිදි ‘1960ට සාපේක්ෂව 1975 වන විට ආර්ථිකය සිදුකරන සංඛ්‍යාත්මක අපනයන ප්‍රමාණය සැලකිය යුතු තරම් ඉහළ ගොස් තිබුණද, එම අපනයනවල ක්‍රය ශක්තිය ලෙස වාර්තා වූයේ 1960 ගණන්වල කළ සුළු අපනයන ප්‍රමාණයේ ක්‍රය ශක්තියෙන් තුනෙන් එකක අගයකි.’
1970 ගණන් දෙස වඩා සමීපව බලන විට අපට දැකගැන්මට ලැබෙන්නේ ගෝලීය බලවේග සහ දේශීය දේශපාලන අභිලාෂවලින් අපගේ දේශීය ප්‍රතිපත්ති හැඩගැස්මට ලක්වුණු, එම නිසා ශ්‍රී ලංකාව බාහිර පාර්ශ්වයන් මත යැපීම අවම වූ එහෙත් අනෙක් අතට ගෝලීය පර්යාය විසින් ඇතිකළ සීමාවන් ජයගත හැකි වන ලෙස අපගේ වැඩ කරන ජනතාව සවිබල ගැන්වීමට ලක් නොවූ වඩා සංකීර්ණ යථාර්ථයකි. මේ සීමාවන් යටතේ වුවද මෙම යුගය තුළ ශ්‍රී ලංකාව අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය සේවාව ආදි ජනතා සුබසාධන කටයුතු සම්බන්ධයෙන් කැපී පෙනෙන ජයග්‍රහණ අත්පත් කොට ගෙන තිබුණි. කෙසේ වූවද, ආර්ථිකය තුළ කෙරෙන රජයේ මැදිහත්වීම කවරාකාර වුවද, අවසාන විග්‍රහයේ දී බලවේග අතර තුලනය වැඩ කරන ජනතාවට නොව ප්‍රාග්ධනයට පක්ෂපාතී ලෙස පැවැතීම හේතු කොට ගෙන ව්‍යුහාත්මක සීමාවන් සාර්ථකව අතික්‍රමණය කිරීමට එම ආර්ථිකයට නොහැකි වූයේය.
ප්‍රාග්ධනයට වාසිදායක ලෙස පැවැති බලතුලනය වෙනස් කොට සමාජ සම්බන්ධතා පරිවර්තනය කරගැන්මට අසමත් වීමේ ප්‍රතිඵලය වූයේ ඉහත කී ප්‍රතිවිරෝධය 1970 ගණන්වල පුපුරා යෑමය. අර්බුදයේ අත්‍යාසන්න හේතුව වූ 1973 ගෝලීය තෙල් මිලෙහි සිදු වූ ඉහළ යාම ආනයන ආදේශනය සඳහා අවශ්‍ය කරන ආදායම් උපයා ගැන්මට අවශ්‍ය වූ අතරමැදි භාණ්ඩවල මිල බරපතළ ලෙස ඉහළ යාම කෙරෙහි බලපෑවේය. මෙම මිල ඉහළ යාම සිදුවූයේ වැඩ කරන ජනයා සවිබල ගැන්වෙන ලෙස ගම්බද හා නාගරික ප්‍රදේශ පුරාවට නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය නැවත සංවිධානය කරගැනීමට අසමත් වූ පසුබිමක් තුළය. සංවෘත ආර්ථිකයක සිට විවෘත ආර්ථිකයක් වෙත සිදු වූ පරිවර්තනය නොවැළැක්විය හැකි ලෙස සාධනීය එකක් බවට වූ උපකල්පනය මත පිහිටා අපට 1970 යුගය පිළිබඳ විවේචනාත්මක තක්සේරුවක් කළ නොහැක. ඒ වෙනුවට, අප එම අර්බුදය දැකිය යුත්තේ සමාජ ගැටුමක් ලෙසය. මෙම සමාජ ගැටුම අවසාන වූයේ වැඩ කරන ජනතාවට ඉතාම අයහපත් ලෙස දේවල් වෙනස් කිරීමෙනි.
1977 දී නව ලිබරල් රෙජිමයක් ස්ථාපිත වූයේ ගෝලීය වෙළඳපොළ සමග බාධා රහිතව ඒකාග්‍ර වීම තුළින් ශ්‍රී ලංකාවේ සියලු ගැටලු විසඳෙනු ඇති බවට වූ විශ්වාසය මතය. එතැන් පටන්, අපට ආර්ථිකය ගැන අසන්නට ලැබෙන අධිපති පැහැදිලි කිරීම වෙළඳපොළ ක්‍රියාවලියට ආවේණික වාසි පිළිබඳ අවිවේචනාත්මක උපකල්පන මත පදනම් ව කෙරෙන ආඛ්‍යානයකි. කෙසේ වූවද, විදේශ හුවමාරු සංචිත සිඳීයාමෙන් හා ආපසු ගෙවීමට සිදුව ඇති ණය කන්දරාව ඉහළ යාමෙන් සංලක්ෂිත වත්මන් අර්බුදය විසින් අපට 1956 සිට 1977 දක්වා මෙරට පැවැති සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආර්ථික රටාව ගැන – එහි තිබුණු ශක්‍යතා හා සීමාවන් ගැන නැවත සිතා බැලීමට බල කොට තිබේ. කෝවිඩ්-19 වසංගතය නිසා ගෝලීය වශයෙන් ඇතිව තිබෙන ආර්ථික පසුබැසීමට මෙන්ම ශ්‍රී ලංකාව ඊට මුහුණ දිය යුතු ආකාරය ගැන ද මනා සාකච්ඡාවක් ඇති කරගැන්ම සඳහා මෙය බෙහෙවින් වැදගත්ය. වැඩ කරන ජනතාව සවිබල ගැන්වීම මගින් තිරසාර ආර්ථික පදනමක් නිර්මාණය කරගන්නා ප්‍රමාණයට අපට මෙම අර්බුදයට සාර්ථක මුහුණ දිය හැකිවනු ඇත.
1970 යුගයේ අර්බුදය
1970 ගණන්වල ඇති වූ අර්බුදයේ මූලයන් 1948 ලංකාව නිදහස ලැබීම දක්වා දිවයයි. එය පරාධීන ආර්ථිකයක සිට ස්වාධීන ආර්ථිකයක් වෙත පරිවර්තනය වීමේ දී මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ ව්‍යුහාත්මක අභියෝගවල ප්‍රතිඵලයකි. කවර දේශපාලන පක්ෂයක් බලයේ සිටිය ද ලංකාවේ රාජ්‍යය හැඩගැස්වීමෙහිලා මෙම ව්‍යුහාත්මක සාධක බලපෑවේය. 1948 නිදහස ලබන විට, ශ්‍රී ලංකාව ප්‍රධාන පෙළේ වැවිලි භෝග කිහිපයක් අපනයනය කළ අතර, ඉන් උපයා ගන්නා ආදායම් මාර්ගයෙන් ආහාර සහනාධාර ආදි සහන මගින් ජනතාවගේ සුබසාධනය තහවුරු කිරීමට වෑයම් කළේය. ප්‍රධාන ආහාර භෝගය වන සහල් සම්බන්ධයෙන් ලංකාව ස්වයංපෝෂිත නොවූ නිසා ආනයන සඳහා දැරිය යුතු වියදම ඉහළ යමින් තිබුණි.
මෙම ආර්ථික ප්‍රශ්නවලට යොමු වූ දේශපාලන ප්‍රතිචාරය වූයේ 1953 හර්තාලයයි. කොරියානු යුද්ධය අවසාන වීමෙන් පසුව, රබර්වල අපනයන මිල පහත වැටුණු අතර සහල් ආනයනය සඳහා රජයට දරන්නට සිදු වූ වැය බරපතළ ලෙස ඉහළ නැංගේය. බලගතු ජාත්‍යන්තර ආයතනවල උපදෙස් මත මීට ප්‍රතිචාර ලෙස රජය සහල්වල මිල තුන් ගුණයකින් ඉහළ දැම්මේය. සහල් මිලෙහි සිදුවූ මෙම දැවැන්ත මිල ඉහළ යාමට ප්‍රතිචාරීව රට තුළ එතෙක් ඇති වූ විශාලතම මහජන උද්ඝෝණය පැනනැගුණි. 1956 සිදු වූ ආණ්ඩු මාරුව කෙරෙහි 1953 මහා හර්තාලය විසින් ඇති කළ විරෝධතා මානසිකත්වය බලපෑවේය. ශ්‍රී ලංකාවේ පාලක පන්තියේ මනස තුළ එම කැලඹීම විසින් කරන ලද බලපෑම අතිමහත්ය.
මෙම අරගලය සමග ප්‍රාග්ධනය සහ වැඩකරන ජනතාව යන සමාජ බලවේග අතර ඇතිවූ නව තුලනය විසින් ඓතිහාසික සම්මුතියක් නිර්මාණය කළේය.
රට තුළ සහල් නිෂ්පාදනය තිරසාර ලෙස සිදු කිරීම සඳහා වූ ව්‍යාපෘතියක් වෙත රජය යොමු විය. මෙහි ප්‍රතිඵල ලෙස ලංකාව සහල්වලින් ස්වයංපෝෂිත මට්ටම 1983 වනවිට සියයට 25 සිට සියයට 90 දක්වා ඉහළ නැංගේය. කෙසේ වූවද, මීට සමගාමීව ඉඩම් නැවත බෙදාහැරීම හරහා අර්ථාන්විත ඉඩම් ප්‍රතිසංස්කරණ මාලාවක් ක්‍රියාවේ යෙදවීමට රජය අසමත් විය. ‘වගා කරන්නාට ඉඩම්’ ලබාදෙමින් ගම්බද ප්‍රදේශවල සමාජ සම්බන්ධතා වෙනස් කිරීමට නොහැකි වීම තුළ දේශීය දැනුම තුළ තිබුණු ශක්‍යතා පුළුල් ආර්ථිකයට අදාළ වන ලෙස පුබුදු කරවමින් කළ හැකිව තිබුණු පරිවර්තනය හටගත්තේ නැත.
මෙම යුගය ගැන ලියන බොහෝ ශාස්ත්‍රඥයන් පෙන්වා දෙන ලෙස, ඒ වෙනුවට සිදුවූයේ දේශීය ප්‍රභූ තන්ත්‍රය විසින් පෞද්ගලික හිමිකාරීත්වය පිළිබඳ සිංහල ජාතිකවාදී කතිකාවක් පෙරට ගැන්මය. මීට සමගාමීව, 1960 ගණන්වල ලංකාව නිෂ්පාදන ඵලදායීතාව ඉහළ නැංවීම අරමුණු කොටගත් ගෝලීය ‘හරිත විප්ලවය’ නම් රැල්ලට හසුවිය. මෙම ක්‍රියාවලිය තුළ ආනයනික පොහොර ආදි කෘෂිකාර්මික යෙදවුම් වෙනුවෙන් ඉහළ වැයක් දරන්නට සිදුවූ අතර එය ආනයන වියදම ඉහළ යාමට හේතුවිය.
1956 ට පසු ආණ්ඩු ආනයන ආදේශනය වෙත යොමුවූයේය. ප්‍රාග්ධන හිමි පන්තිය විසින් අත නොගැසූ නව කර්මාන්ත ගණනාවක් රජයේ මූලිකත්වයෙන් ආරම්භ විය. ආනයන වියදම අඩු කරගැන්ම අරමුණු කොට ගෙන, රාජ්‍ය අංශය අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය කෙරෙහි යොමුවිය. කෙසේ වූවද, නිෂ්පාදනයේ සමාජ සම්බන්ධතා වෙනස් වූයේ නැත. කළමනාකරුවන් හා කම්කරුවන් ආදි ලෙස නිෂ්පාදනය සංවිධානය වී තිබුණු ධුරාවලිමය ආකාරය වෙනස් නොවීම තුළ සිදුවූයේ කම්කරුවන්ගේ පාලනය වෙනුවට මධ්‍යම පන්තික නිලධාරී තන්ත්‍රයක් අත ආර්ථික කටයුතු ගොනුවීමයි. මීට අමතරව, පාරිභෝගික භාණ්ඩ නිෂ්පාදනය ආදි ලුහු කර්මාන්ත ක්ෂේත්‍රය තුළ දේශීය ධනපතීන් ආරක්ෂා කරගැන්මට රජය කටයුතු කළේය.
කෙසේ වූවද, 1973 තෙල් අර්බුදය මතු වන තෙක්, එනම් බටහිර රටවල ආර්ථිකයන් අර්බුදයට ලක්ව තුන් වෙනි ලෝකයේ රටවල අපනයන වෙළඳපොළ එම නිසා හැකිළීමට ලක්වූ 1970 ගණන් වන තෙක් මෙම ආර්ථික රටාව බරපතළ අර්බුදයකින් තොරව පවත්වාගෙන යාමට පුළුවන්කම ලැබුණි. ඉහත කී අර්බුදය සමග ගෝලීය මට්ටමින් තුන් වෙනි ලෝකයේ රටවල සාමූහික ක්‍රියාමාර්ගයක් අවශ්‍ය බවට වූ විශ්වාසය මතුවිය. මෙම අදහස වෙළදාම හා සංවර්ධනය පිළිබඳ එක්සත් ජාතීන්ගේ සමුළුව ( UNCTAD) හා නොබැඳි ජාතීන්ගේ ව්‍යාපාරය ආදි වේදිකාවන්වල ප්‍රබල ලෙස මතු කෙරිණ.
මේ මතුකිරීම් තුළ අවධාරණය වූ කාරණාව වූයේ තුන්වන ලෝකයේ රටවල් සිදුකරන ප්‍රාථමික භාණ්ඩ අපනයන වෙළඳාම සම්බන්ධයෙන් වූ ව්‍යුහාත්මක පරිහාණියයි. උන්ක්ටාඩ් සංවිධානයේ පුරෝගාමියෙකු වූ ආජන්ටීනියානු ජාතික ආර්ථික විද්‍යාඥ රාවුල් ප්‍රෙබීස්ච්ගේ මූලිකත්වයෙන් මෙම අර්බුදයට පිළියම් ලෙස නව ජාත්‍යන්තර ආර්ථික රටාව (New International Economic Order) පිළිබඳ යෝජනාව ඉදිරිපත් වන්නේ මේ අනුවය. නව ආර්ථික රටාව වැඩපිළිවෙළ විසින් තුන් වෙනි ලෝකයේ රටවල භාණ්ඩ අපනයන සඳහා සාධාරණ මිලක් සහතික කළ යුතු බවට ඉල්ලා සිටි අතර ‘වෙළඳ පරතරය’ පියවීම තුළින් සංවර්ධනය සඳහා ඇවැසි ප්‍රාග්ධනය උත්පාදනය කරගැන්ම ඉන් අරමුණු විය.
උන්ක්ටාඩ් සංවිධානය තුළ ශ්‍රී ලංකාව ද ස්වාධීන වැඩ කොටසක් සිදුකළේය. ලංකාවේ නියෝජිත ගාමිණී කොරයා එම සංවිධානයේ තුන්වන මහ ලේකම් බවට ද පත්විය. නව ජාත්‍යන්තර ආර්ථික රටාව සැබෑවක් කරගැනීම සඳහා ‘බාහිර ලෝකයට අදාළව කේවල් කිරීමේ හැකියාව වර්ධනය කරගැන්මට, ප්‍රතිවිරෝධය පෑමේ බලය ගොනු කරගැන්මට සංවර්ධන වෙමින් පවතින රටවල් අතර අනයෝන්‍ය සහයෝගය ශක්තිමත් වීම අවශ්‍ය බව’ කොරයා පැවසීය. තවද, සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල් එකිනෙකා සමග කරන වෙළඳ කටයුතු ආදිය හරහා අන්‍යෝන්‍ය බැඳීම් ශක්තිමත් කරගත යුතු බව හෙතෙම අවධාරණය කළේය.
අදට උගත හැකි පාඩම්
කෙසේ වූවද, 1953 හර්තාලයෙන් පසුව ස්ථාපිත වූ රජය, ප්‍රාග්ධනය හා වැඩකරන ජනතාව අතර සම්මුතියට ලංකාව මුහුණ දුන් ව්‍යුහාත්මක ගැටලු අතික්‍රමණය කරගැනීමට නොහැකි විය. තුන්වෙනි ලෝකයේ රටවල වැඩකරන ජනයාට වාසිදායක ලෙස ගෝලීය බලතුලනය විතැන් වීමට නම් දේශීය හා ගෝලීය මට්ටම්වල වඩා ප්‍රබල අරගලයක් අවශ්‍ය වී තිබුණි. ජැමෙයිකාව හා ටැන්සානියාව වැනි තුන් වෙනි ලෝකයේ වෙනත් රටවල සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හා සමාජවාදී ආණ්ඩු මේ යුගයේ මුහුණ දුන් මීට සමාන අභියෝගවලින් ද පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ මෙම කරුණයි.
නව ජාත්‍යන්තර ආර්ථික රටාව පිළිබඳ අදහස එක්සත් ජනපදය ඇතුළු බටහිර රටවල මූලිකත්වයෙන් දුර්වල කෙරිණ. තවද, 1970 ගණන්වල බටහිර රටවල් තුළ ඇති වූ ආර්ථික අර්බුදය ද එම ක්‍රියාවලිය දුර්වල වීමෙහිලා හේතු විය. උදාහරණ ලෙස, එම අර්බුදය නිසා එම රටවල වූ සුබසාධන රාජ්‍යයන් විසුරුවා දැමුණු අතර ඒ වෙනුවට ණය මගින් දුවවනු ලබන පරිභෝජනය ආදේශ විය.
නව ජාත්‍යන්තර ආර්ථික රටාව වැඩපිළිවෙළ සාර්ථක වීම හෝ අසාර්ථක වීම පශ්චාත් යටත් විජිත රටවල් අතර පැවැති ගතිකයන් මෙන්ම එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය වැනි ජාත්‍යන්තර ආයතන තුළ සිදුවූ සාකච්ඡාවන් මත රැඳී තිබුණු කරුණකි. දේශීය මට්ටමින් ගත් කල, නිෂ්පාදන සමුපකාර හා සහභාගිත්ව සංවර්ධන සභා ආදි වැඩ කරන ජනයා සවිබල ගන්වන ප්‍රජාතාන්ත්‍රීය ආයතන ශක්තිමත් කෙරෙන ප්‍රතිසංස්කරණ මගින් නව ලිබරල්වාදයේ නැගී ඒමෙන් ලංකාවේ පැවැති සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රෙජිමය ආරක්ෂා කරගැනීම සඳහා අවශ්‍ය ජනප්‍රිය අභිමතය ශක්තිමත් කරගත හැකිව තිබුණි. සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක රජය (1970-1977) ගෝලීය ප්‍රාග්ධනයේ බලපෑම පාලනය කිරීම කෙරෙහි උනන්දු වූවද, දේශීය ධනපති පන්තිය හෝ ඉඩම් හිමි ප්‍රභූ තන්ත්‍රය අර්ථාන්විතව මැඩීමට එහි උනන්දුවක් තිබුණේ නැත. අර්බුදය උත්සන්න වනවිට, දේශීය ධනපතීන් ආර්ථිකය ලිහිල්කරණය කළ යුතු බවට බලපෑම් කරන්නට විය. මෙය අවසාන වූයේ ආණ්ඩු මාරුවකිනි.
මෙම සංසිද්ධියෙන් අදට උගත හැකි පාඩම් ගණනාවකි. අද වන විට ලංකාවේ නව ලිබරල් ආර්ථික රෙජිමය අර්බුදයට ලක් වී තිබේ. එහෙත් මීට තිබෙන විසඳුම කුමක්ද? එම විසඳුම අප ප්‍රකාශමාන කළ යුත්තේ කවර ආකාරයෙන්ද? ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රතිපත්ති සම්පාදකයන් කල් පසු වී හෝ දේශීය නිෂ්පාදනය ගැන අවධානය යොමු කරන්නට පටන් ගෙන තිබේ නම්, එය සිදුවන ආකෘතිය ගැන අප කල්පනාකාරී විය යුතුය. එනම් බහුවිධ ජනවාර්ගික, ආගමික, කුල හා ප්‍රාදේශීය ප්‍රජාවන්ට අයත් වැඩ කරන ජනතා කොටස් ශක්තිමත් කරන ප්‍රවේශයක් වෙනුවට හුදෙක් රාජ්‍ය අරමුදල් කළමනාකරණය හා දළ දේශීය නිෂ්පාදිතය ඉහළ නැංවීම වෙත යොමු වූ ඉහළ සිට පහළට ක්‍රියාත්මක පටු ප්‍රවේශයක් ගනු ලැබේද යන්න ගැන සැලකිලිමත් වීම අවශ්‍යය.
දේශීය නිෂ්පාදනය ශක්තිමත් කිරීම යන්නෙන් නැවත සෞභාග්‍යමත් ග්‍රාමීය සමාජයක් වෙත යාම පිළිබඳ ස්වදේශිකවාදී මිථ්‍යාව වැළඳ ගත යුතු යැයි කිසිසේත් අදහස් වන්නේ නැත. එසේම රාජ්‍යයේ වඩාත්ම ධුරාවලිගත හා මර්දනකාරී කර්තව්‍යයන් ඉටු කරන මිලිටරි යාන්ත්‍රණයට රජයේ කාර්යය පාවා දිය යුතු බවක් ද ඉන් අදහස් නොවේ. ඒ වෙනුවට, එහි සැබෑ අර්ථය යුක්තිය, සමානාත්මතාව හා සහයෝගීතාව යන මූලධර්ම මත පදනම් වූ විකල්ප ජාත්‍යන්තර පර්යායක් ගැන වූ නව අදහසක් තුළ අර්ථ ගැන්වුණු සංකීර්ණ ආර්ථික රටාවක් තුළ ස්වයංපෝෂීභාවය අත්පත් කරගැනීමකි. මෙවැන්නක වියහැකියාව ගැන සලකා බැලීමට නම්, අප 1970 ගණන්වල ආර්ථික අත්දැකීම් අවංකව සමාලෝචනය කරමින් ලංකාව අද මුහුණ දී සිටින අභියෝගයට ඉන් ගත හැකි පාඩම් උකහා ගැනීමට උත්සාහ කළ යුතුය.
(අහිලන් කදිරගාමර් යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ කථිකාචාරයවරයෙකු වන අතර දේවක ගුණවර්ධන ඇමරිකාවේ ලොස් ඇන්ජලිස් විශ්වවිද්‍යාලයේ පශ්චාත්- උපාධිධාරී ස්වාධීන පර්යේෂකයෙකි. )
පරිවර්තනය/රමිඳු පෙරේරා
අනිද්දා
