එතෙර මෙතෙර පොලිස් – නිශාන්ත කමලදාස
කොටකෙතන නිවසක කාන්තාවක් ඝාතනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් සිද්ධියට වැරදිකරු විදියට එම කාන්තාවගේම පුත්‍රයා අත්අඩංගුවට පත් වූ බව ඔබට ඇතැම් විට මේ වනවිට අමතකව තියෙන්නට ද පුළුවන. එම සැකකරු පිළිබඳ විස්තර පොලිසිය විසින් මාධ්‍යට ලබාදෙන අතර ඒ අනුව පැවසෙන්නේ වැලන්ටයින් දිනයට පෙම්වතියට තැග්ගක් ලබාදිමට පුත්‍රයා මවගෙන් මුදල් ඉල්ලු බවත්, මුදල් ලබා නොදුන් නිසා මවව ඝාතනය කළ බවත් ය
පොලීසිය සුද්දාගේ ය. පොලෝසිය අපේ ය. පොලීසිය නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ අතර පොලෝසිය බැලුවේ නීතිය නමන්නට ය. පොලීසිය අපරාධකරුවන් පිළිබඳ පරීක්ෂණ සිදු කොට සියලු සාක්කි ඇතිව ඔවුන් උසාවියට ඉදිරිපත් කර දඩුවම් ලබා දුන්නේ ය. පොලෝසිය කළේ ඔවුන් ආයුධ පෙන්වන්නට එක්ක ගොස් පලා යෑමට සලස්වා මරා දැමීම ය.
මේ දිනවල පොලීසි ගැන නිතර කියවෙන අතර එය වඩාත් දැඩිව කතා කරන මාතෘකාවක් බවට පත් වූයේ ඉන්දියාවේ පශු වෛද්‍යවරියක් සමූහ දූෂණයට ලක් කර මරා දැමීමත් සමග ය. කෙළවරක් නැති ස්ත්‍රී දූෂණ වලක්වා ගැනීමට අසමත් වීම සම්බන්ධයෙන් ඉන්දීය පොලීසියට මහජන චෝදනා එල්ල වූ අතර ඔවුන් සිය ගැලවීමට පාදා ගත්තේ සමූහ දූෂණය සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගත් සැක කරුවන් හතර දෙනා ම මරා දමමිනි. ඒ මගින් ඉන්දීය පොලීසිය කියා සිටියේ ඔවුන් ද ලංකාවේ පොලෝසිය වගේ එකක් බව ය.
මේ ගැන බහුතර ශ්‍රී ලාංකික ප්‍රතිචාරය වූයේ ඉන්දීය පොලීසියේ ඒ කටයුත්ත පිළිබඳව ගෞරවාදරය පළ කිරීම ය. ඒ කියන්නේ ඔවුන් ද ඉන්දීය පොලීසිය ලංකාවේ පොලෝසිය වගේ වීම ගැන ඉමහත් ලෙස සතුටට පත් වී ඇති බව ය. වෙනත් විදිහකට ඔවුන් කියන්නේ ලංකාවේ පොලීසියට ද පොලෝසියක් වන ලෙස ය.
සමූහ දූෂණයෙන් පසු පශු වෛද්‍යවරියක නොව ඕනෑම කාන්තාවක් මරා දැමීම වැනි අපරාධයක් ගැන අපරාධකරුවන්ට සමාව දිය නොහැකි ය. නීති ප්‍රකාරව ඔවුන්ට දඩුවම් පැමිණවීමට හැකි සෑම දෙයක්ම ඒ සම්බන්ධයෙන් වගකිව යුතු ආයතනවලින් සිදු කළ යුතු ය. එසේ සිදු කරන අවස්ථාවක ඒ ගැන ඔවුන්ට ජනතාවගේ කෘත වේදීත්වය ද පළ කළ යුතු ය. එහෙත් අපට ප්‍රශ්නයක් ඉතිරි කෙරේ. මේ සැකකරුවන් අපරාධකරුවන් මද? අප මෙසේ අසන්නේ අපේම පොලෝසියේ අතීත කටයුතු නිසා ය. සේයා සදෙව්මි ඝාතනයට පොලිසිය අවස්ථා තුනකදි මිනිසුන් තුන්දෙනෙක් සැක පිට අත්අඩංගුවට ගත් බව වාර්තා විය. මෙම සැකකරුවන් පෞද්ගලික නිවසක රඳවා ගනිමින් වද දුන් බවටත් කතා පැතිර ගියේ ය.
එම සැකකරුවන් අතරින් කොණ්ඩයා කියන පුද්ගලයා ටක්කෙටම වැරදිකරු බව මාධ්‍ය මගින් ද ප්‍රචාරය කෙරුණේ ය. මුළු ලංකාවම කොණ්ඩයා වැරදිකරු බව විශ්වාස කළ බවක් පෙනී ගියේ ය. ඔහු පොලිසියට හසු නොවි මිනිස්සුන්ට හසු වුනා නම් අනිවාර්යයෙන්ම ගහලා මරණ තත්වයක් පවා ඇතිවන්නට ඉඩ තිබුණේ ය. නමුත් DNA පරීක්ෂණය නිසා ඔවුන් තුන්දෙනාම නිවැරදිකරුවන් බවට ඔප්පු විය.
මෙසේ සැක පිට කවුරුන් හෝ අල්ලා ගන්නට පොලීසිය පෙළඹෙන්නේ එසේ නොකිරීමෙන් ජනතාව නොසන්සුන්තාවයට පත් වන නිසා බව පොලීසිය වෙනුවෙන් කතා කරන අය කියති. එය එසේ නම් තත්වය තවත් භයානක ය. එයින් කියන්නේ පොලීසිය තමන්ගේ රාජකාරිය නීති ප්‍රකාරව නොකර ජන ආකර්ෂණය දිනා ගැනීමේ උත්සාහයක නිරත වෙන බව ය.
අසරණ මිනිසෙකු සැක පිට අත්අඩංගුවට ගැනෙන අතර ඔහුට ඉන් ගැලවීමක් නැති වන්නට ඒ නිසා ම සිදු වීම භයානක ය. ඔහුව ජීවතක්ෂයට පත් කිරීම හරහා සැබෑ අපරාධකරුවාට ගැලවීමට ද ඉඩක් ඇති වීම එහි ඇති භයානකත්වය තවත් තීව්‍ර කරන්නේ ය.
මේ එකම සිද්ධිය නොවේ. කොටකෙතන නිවසක කාන්තාවක් ඝාතනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් සිද්ධියට වැරදිකරු විදියට එම කාන්තාවගේම පුත්‍රයා අත්අඩංගුවට පත් වූ බව ඔබට ඇතැම් විට මේ වනවිට අමතකව තියෙන්නට ද පුළුවන. එම සැකකරු පිළිබඳ විස්තර පොලිසිය විසින් මාධ්‍යට ලබාදෙන අතර ඒ අනුව පැවසෙන්නේ වැලන්ටයින් දිනයට පෙම්වතියට තැග්ගක් ලබාදිමට පුත්‍රයා මවගෙන් මුදල් ඉල්ලු බවත්, මුදල් ලබා නොදුන් නිසා මවව ඝාතනය කළ බවත් ය. මේ සිද්ධිය මාධ්‍යවල අකුරෙන් අකුර රසකර කර ලියවෙන අතර මුළු රටම ඒ ගැන කම්පාවට පත් වෙන්නේ ය. එපමණක් නොවේ, ඒ කතාව අසන ජනයා අපරාධකරුවාට හෙන ඉල්ලන අතර, ඔහු අවුරුද්දකට වැඩි කාලයක් රිමාන්ඩ් බන්ධනාගාරගතව සිටින්නේ ය. ඒ අතර ඔහුගේ කිසියම් වාසනාවකට සැබෑ වැරදිකරු ද අසුවෙන්නේ ය. ඒ හේතුව නිසා ඔහු නිදහස ලබන මුත් ඔහුට විඳින්නට සිදු වූ අපකීර්තියට හා අවමානයට විසඳුමක් නැත. වඩාත් වැදගත් වන්නේ පොලෝසියේ ක්‍රමයට එය විසඳිනි නම් අද ඔහුට යුක්තිය ඉටු කිරීමට ඔහු ජීවතුන් අතර පවා නොමැති වීමට ඉඩ තිබීම ය. එපමණක් නොවේ. සැබෑ වැරදිකරුද සඟවා අපකීර්තියෙන් මිදීමට පොලෝසියට ම සිදු වීම ය.
සමාන තෙවැනි සිද්ධියකුත් අපේ රටින් මෑතක දී වාර්තා වී ඇත. ඒ උතුරේ පොලිස් නිලධාරින් දෙන්නෙක් මුරපොළකදි ඝාතනය වීම සම්බන්ධව ය. ඒ සම්බන්ධයෙන් සැක පිට පොලීසිය පුනරුත්ථාපනය වු හිටපු එල්ටීටීඊ සමාජිකයෙක් අත්අඩංගුවට ගෙන රක්ෂිත බන්ධනාගාර ගත කෙරන්නේ ය. වැරදිකරුවෙකු යැයි කියන්නට කෙනෙක් අසු වූ නිසා පරික්ෂණ මන්දගාමි වෙන අතර, කාලයකට පසු, පාස්කු ඉරිදා ප්‍රහාරය සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගන්නා සැකකරුවන්ගේ පාපොච්චාරණයෙන් සැබෑ අපරාධකරු හෙළිවන්නේ ය. ඒ වන විටත් අර දෙමළ මිනිසා එම ඝාතනයට සම්බන්ධව සැකකරුවෙක් හැටියට හිටියේ බන්ධනාගාරයේ ය. ඔහුත් පොලෝසියේ ක්ෂණික යුක්තිය ඉටු කිරීමේ ක්‍රියාදාමයට අසු වූයේ නම් අද ජීවතුන් අතර නැත.
මේ සිද්ධි තුනම අපට කියන්නේ පොලෝසියේ අනිසි “කාර්යක්ෂමතාවය” අනතුරුදායක බව ය. නීතිය නමනවා වෙනුවට කළ යුත්තේ නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම බව ය. එහිදී සිදුවන යම් පමාවක් ඉවසීමට ශිෂ්ඨ සම්පන්න මිනිසා සූදානම් විය යුතු බව ය. කැලේ නීතිය පොලෝසියකට මිස පොලීසියකට උචිත නැති බව ය. මේ සියල්ලෙන් අවසාන විශ්ලේෂණයේ බැට කන්නේ ද කිසිවක් කර කියා ගන්නට බැරි අසරණ මිනිසුන් පමණක් බව ය. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ පොලීසියේම නොවේ. පොලීසිය පොලෝසියක් කරන්නට වුවමනා මහ ජනයාගේ ය. ඔවුන් පොලීසිය පොලෝසියක් වන විට හුරේ දාන නමුත්, සැකකරුවන් ක්ෂණිකව මරා දැමීම සම්බන්ධයෙන් පොලීසියට පදක්කම් පළඳන නමුත්, සල්ලිකාර අපරාධ කරුවෙකු ජනාධිපති සමාවක් ලැබ හිරෙන් එලියට එන විට මීක් කියන්නේ නැත. ඒ කියන්නේ උණුසුම ඉවර නම් ඔවුන්ට එහෙමට ගායක් නැති බව ය. ඔවුන්ගේ කතන්දර ගණන් ගෙන පොලීසිය සිය වෘත්තීය ගරුත්වය ඉවත නොහෙළිය යුතු බව ය. ඔවුන්ගේ කඩිකුලප්පුව ඉදිරියේ වෘත්තීය සංයමය පොලීසිය විසින් රැකිය යුතු බව ය.
පැරණි පොලීසියේ තිබුණේ සෑහෙන ගවේෂණයකින් පසු හැකිතාක් සාක්කි සොයා ගැනීමකින් පසු සැක කරුවෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමේ සම්ප්‍රදායකි. ඒ අතීතය ගැන ජාතික පුවත්පතකට ලිපියක් සපයන විශ්‍රාමික නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ගාමිණී ගුණවර්ධනය මහතා කියන්නේ අද බොහෝ විට ගවේෂණ ආරම්භ කරන්නේ අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් පසුය කියා ය.
එපමණක් නොවේ. අත්අඩංගුවට පත් පුද්ගලයින් අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරමින් සපයන බී වාර්ථාවේ හැකිතාක් අඩුවෙන් තොරතුරු සපයන්නට එදා පොලීසිය ප්‍රවේසම් වූ බව එතුමා කියන්නේ ය. ඒ පරීක්ෂණයට එවැනි තොරතුරු ජනමාධ්‍ය හරහා ජනගත කිරීමෙන් බාධා ඇති විය හැකි නිසා ය.
ඒ සියල්ලෙන් කියවෙන්නේ සැකකරුවෙකු අපරාධකරුවෙක් ලෙස හංවඩු ගසා එලොව යැවීම තරමටම ඔහු හෝ ඇයව අපරාධකරුවෙකු ලෙස සමාජගත කිරිමට පෙර ද ප්‍රවේසම් වීම පොලීසියේ යුතුකම බව ය.
පොලීසිය “පොලෝසියක් වීම” ගැන එතුමා කම්පා වෙතත් රටේ බහුතරයක් මිනිසුන් නම් ඉන් ආශ්වාදයක් ලබන බව පෙනෙන්නට තිබේ. ඒ බව ප්‍රකට වුනේ ඉන්දීය පොලීසියට ලංකාවෙන් පලවන ගෞරවාචාර නිසා පමණක් නොවේ. අතීතයේ ලංකාවේ පොලීසියට ද සමාන සිද්ධි සම්බන්ධයෙන් ගෞරවය පුද කරන්නට ලංකාවේ ජනයා කටයුතු කර ඇති නිසා ය.
පොලීසිය තුළ වෘත්තීමය සංවරය හා සදාචාරය පවත්වා ගැනීම විශාල අභියෝගයක් බව ඇත්ත ය. ඒ විශාල බලයක් ඔවුන් සතුව තිබීම නිසා ය. තමන්ගේ නිලධාරීන් කරන ඇතැම් වැරදි සම්බන්ධයෙන් දඩුවම් නොකර ඔවුන් රැක ගැනීමට ඉහළ නිලධාරීන් තුළ පෙළඹවීමක් ඇති වීම මේ තත්වය තවදුරටත් තීව්‍ර කිරීමට හේතුවක් වී තිබේ.
එය ලංකාවේ ඉන්දියාවේ පමණක් නොව ඇමරිකාවේ පවා පොලීසියට විරුද්ධව එල්ල වන පැමිණිල්ලකි. ඇමරිකාවේ කල්ලන් සම්බන්ධයෙන් එහි පොලීසිය හැසිරෙන ආකාරය ගැන කළු ජාතිකයන් තුළ ඇත්තේ කළකිරීමකි. අප්‍රසාදයකි. කළු ජීවිත ද වටින්නේ ය (black life matters) යන ව්‍යාපාරය පැන නැගීමට ද පොලීසියේ ක්‍රියාකාරිත්වය හේතුවක් වී තිබේ.
ඕනෑම කෙනෙක් තුළ බලයක් ඒකරාශි වූ විට එය අපහරණය කිරීමේ ඉඩකඩක් ද ඒ සමග විවෘත වන්නේ ය. එය පොලීසිය සම්බන්ධයෙන් පමණක් වෙනස් වන්නට ඉඩක් නැත. ලංකාවේ පොලෝසියට එරෙහිව ද පසු ගිය කාලයේ මතු වූ එක් පැමිණිල්ලක් වූයේ සුළු ජාතිකයන් සම්බන්ධයෙන් යුක්තිය ඉටු කිරීමේ අලස කමක් ඔවුන් දක්වන බව ය. වාර්ගික ගැටුම් ඇති වූ ඇතම් තැනක ඒවාට භාජනය වූයේ සුළු ජාතිකයන් නම් ඒවාට ඉඩ දී පොලෝසිය අහක බැලූ බව ය. ඒ නිසා ම ඇතැම් තැනක නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම උදෙසා පොලෝසිය වෙනුවට හමුදාවේ හෝ පොලීසියේ ම විශේෂ කාර්යය බලකායේ සහය ගැන විශ්වාසය තබන්නට සිදු ව ඇති බව ය.
පොලීසියේ ඇතැම් නිලධාරීන් සිය බලය දේශපාලන ස්වාමීන් වෙනුවෙන් අපහරණ කරන ලද බවට චෝදනා අද වන විට එල්ල වන්නේ බලයට පත් නව ආණ්ඩුවෙනි. එය අතීතයේ ද එල්ල කරන ලද චෝදනාවක් වුව ද බලයට පත් නව ආණ්ඩුව චෝදනාවක් කිරිමෙන් නොනැවතී ඒ පිළිබඳව පරීක්ෂණයකට ද සැරසෙන බවට කරන කියන වැඩ කටයුතු වලින් පෙනෙන්නට තිබේ. මේ වන විට අපරාධ මර්ධන කොට්ඨාෂයේ හත්සිය හතරකට රටින් පිටුවීමට තහනම් පනවා තිබෙන්නේ ඔවුන්ගේ කටයුතු විභාග කිරීමට විය යුතු ය.
චෝදනාව එල්ල වන්නේ දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් දඩයම් කිරීම සඳහා සාක්කි සකස් කිරීම අරමුණු කොට ගෙන මිනිසුන්ට බලපෑම් කළ බවට ය. එසේ කළේ නම් එය බරපතල වැරැද්දකි. ඒ සම්බන්ධයෙන් අපක්ෂපාත පරීක්ෂණ පවත්වා එසේ කළ අයට දඩුවම් කළ යුතු ය.
එසේ වුව ද ඒ පරීක්ෂණ ද අපක්ෂපාත නොවන්නේ නම් හා නිවැරදිව රාජකාරී කළ නිලධාරින්ට ඉන් දඩුවම් ලැබෙන්නේ නම් ඇති වන තත්වය යහපත් වන එකක් නැත. ඒ හරහා පොලීසියේ නිලධාරීන්ට දෙන පණිවුඩය අපරාධකරුවන් දේශපාලන වශයෙන් බලවත් නම් ඔවුන් හඹා ගොස් සිය දිවි නසා ගන්නට එපා යන්න නම්, පොලීසියෙන් මහජන අපේක්ෂා ඉටුවන එකක් නැත. ඒ නිසා ම මේ චෝදනා විභාග කර බලන්නට වෘත්තීමය වශයෙන් අපක්ෂපාතව කටයුතු කරන මණ්ඩලයක් පත් කළ යුතු ව තිබේ. නැතිනම් වන්නේ මෙයින් ද පොලීසිය පොලෝසියක් වී නතර වීම ය.
විශ්‍රාමික නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ගාමිණී ගුණවර්ධන මහතා දි අයිලන්ඩ් පුවත් පතේ පළ වූ තම ලිපිය මගින් එවැනි අපක්ෂපාත පරීක්ෂණයක වැදගත් කම අවධාරණය කරන්නේ අතීතයේ එවැනි චෝදනා ඉදිරිපත් වූ අවස්ථා ද ඒ අවස්ථා වල කටයුතු සිදු වූ ආකාරය ද සිහියට නගමිනි.
ඒ එක් සිද්ධියක් වන්නේ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක පාලන සමයේ දී ය. ඒ වකවානුවේ විදේශ විනිමය වංචා සම්බන්ධයෙන් ගවේෂණය කර එම වංචා කළ උනට විරුද්ධව නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ කටයුත්ත බාර ව තිබුනේ ටිරල් ගුණතිලක නම් නිලධාරියාට ය. ඔහු එසේ වංචා කළ බොහෝ දෙනෙකුට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කර නමක් දිනා ගෙන තිබුනේ ය. එහෙත් එයින් උරණ වූ පසු කලෙක බලයට පත් වූ ආණ්ඩුව ටිරල් ගුණතිලක ඇතුළු එම පරීක්ෂණ වලට සම්බන්ධ නිලධාරීන් මාරු කර යැවූ අතර ජනාධිපති පදවියට පත් ජේ ආර් ජයවර්ධන මහතා සීඅයිඩීය පොළොවට සමතලා කරන බවට තර්ජනය කළ බව ද ඒ ලිපියේ සඳහන් ය. එහෙත් මැතිව් පීරිස් නඩුව ඇතුළු වැදගත් නඩු රාශියක් සම්බන්ධයෙන් සාර්ථකත්වය ලබා ගත් ටිරල් ගුණතිලකට පසු කලෙක ජනාධිපති ජේආර් ජයවර්ධන මහතා විසින්ම වැදගත් ගවේෂණ ගණනාවක් පැවරූ බව ද එහි සඳහන් ය. ඒ ජනාධිපති විශේෂ කොමිසමකින් පොලිසියේ කටයුතු විභාග කොට ඔවුන් වරදක් නොකළ බව ඔප්පු වූ පසුව ය.
ගාමිණී ගුණවර්ධන මහතා තම ලිපියෙන් පෙන්වා දෙන්නේ පොලීසිය තමන් සතු බලය භාවිතා කළ යුත්තේ පරිස්සමින් බවත්, පොලීසිය විසින් යම් අකටයුතු යමක් කළේ නම් ඒ පිළිබඳව නිසි පරීක්ෂණයන් සිදු කළ යුතු බවත්, එසේ කිරිමෙන් තොරව පොලීසියේ නිලධාරීන්ට දඩුවම් කිරිමෙන් ඔවුන් අධෛර්යය වීම නීති ගරුක මෙන්ම විනය ගරුක පාලනයක් ඇති කිරීමට බාධා ඇති කළ හැකි බවත් ය.
බන්ධනාගාරයේ තාප්පයේ ලියා තිබෙන වැකියකින් කියවෙන්නේ සිරකරුවනුත් මනුස්සයින් බව ය. ඒ අර්ථයෙන් ම පොලීසියේ සිටින්නේත් මනුස්සයෝ ය. ඔවුන්ට සමාජයේ සෙසු මිනිසුන්ට නැති ගුණධර්ම තිබෙන්නට විදිහක් නැත. එහෙත් විශාල බලයක් ඔවුන් සතු නිසා ම ඔවුන්ගේ හැසිරීම වෘත්තීමය ගරුත්වයක් ඇති ව සිදු කළ යුතු ය.
පොලීසියට සේවය කරන්නට සිදු ව ඇත්තේ විවිධ බාධක මැද්දේ ය. එක පැත්තකින් අසාධාරණ ඉල්ලීම් කරන ඇතැම් දේශපාලනඥයන් ය. අනෙත් පැත්තෙන් සිවුරට මුවා වී ජඩ වැඩ කරන ඇතැම් සංඝයා වහන්සේ ය. තව පැත්තකින් තමන් නීතියට උඩින් ඉන්නා බව හඟින වෙනත් ආගම්වලට අයත් ඇතැම් පූජකයන් ය. තව පැත්තකින් විශ්ව කර්ම උත්තර අපේක්ෂා කරන, වෙඩි වගේ උත්තර ඉල්ලන, බහුතරයක් මහජනයා ය. මහජනයාට ඒ සඳහා උඩගෙඩි දෙමින් ආවේග ශීලි ලෙස හැසිරෙන මාධ්‍ය ය. අනෙත් පැත්තෙන් පක්ෂග්‍රාහීව කටයුතු කරන ලෙස උපදෙස් ලබා දෙන පොලීසියේම ලොකු මහත්තුරු ය. ඒ සියල්ලට මැදිවන පොලිස් නිලධාරියාට සිදු වන්නේ අවසානයේ පොලීසිය පොලොසියක් කර තමන්ගේ වැඩක් බලා ගැනීම ය. ඒ නිසා ම පොලිස් නිලධාරියාට වෘත්තීමය සේවයක් කළ හැකි වාතාවරණයක් සාදා දීම රට කරවන අයගේ පමණක් නොව මහජනතාවගේ ද මාධ්‍ය වල ද යුතුකමකි. පසු ගිය දිනක ජනපති ආර්යාව ගමන් කළ රථයේ රියැදුරා කළ නීතිය කඩ කිරීමක් නිසා, පොලීසිය විසින් ඔහුගේ බලපත්‍රය ලබා ගත් අවස්ථාවේ, කිසිදු මැදිහත් වීමක් නොකර නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට පොලීසියට ඉඩ හසර ලබා දුන් බවට පුවතක් සමාජ ජාලා හරහා සංසරණය විය. එහි ඇත්ත නැත්ත කුමක් වුව ද අපට අවශ්‍ය වන්නේ නම් පැහැදිලිවම එවැනි වාතාවරණයකි. අප ජීවත් වන්නේ නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයෙකුට අධික වේගයෙන් රිය පැදවීම සම්බන්ධයෙන් දඩ කොලයක් නිකුත් කිරිමේ වරදට ගුටි කෑ, තම රථයට ද, නිවසට ද, අලාභහානි කරගන්නට සිදු වූ, අවසානයේ වැඩ තහනමකට ද ලක් වූ පොලිස් නිලධාරියෙකු සිටි රටක නිසා ම මෙවැනි වාතාවරණයක් ඇති කර ගත හැකි නම් එය අතිශයින් ගරු කටයුතු ය. එවැන්නක් සිදු නොවි තිබිය දි මෙය ප්‍රචාරය කරන ලද්දේ නම් එයින් ද පල වන්නේ විනය ගරුක මිනිසුන්ගේ අපේක්ෂාව ය. පොලෝසියක් වෙනුවට පොලීසියක් දකින්නට කැමති මිනිසුන්ගේ අපේක්ෂාව ය.
විනය ගරුක රටක් හැදීමට අපේක්ෂා කරන ආණ්ඩුවක් විසින් කළ යුතු අංක එකේ කාර්යය වන්නේ පොලෝසියක් වී ඇති පොලීසිය නැවතත් පොලීසියක් බවට පත් කිරීම ය. ආණ්ඩුව ඒ සඳහා පෙළඹවීමත්, පොලෝසිය පොලීසියක් කිරීම සඳහා ආණ්ඩුව දියත් කරන යම් ව්‍යායාමයක් තිබේ නම් ඒවාට සහය දීමත්, මහජනයාගේත් මාධ්‍යවලත් සෙසු සමාජ බලයක් ඇති කණ්ඩායම්වලත් අත් නොහැරිය හැකි වගකීම ය.
නිශාන්ත කමලදාස
